o bakır yeşil düdükle ben
çok zamandır çekmecedeydik
hiç açılmadık
Sırası geldi şimdi
o tren bacaklı kadınla ben,
çok camdan sarkmaların hüznü
hep aynı makasta karşılaşırdık.
Sırası geldi, şimdi hatırladım.
o bakır sarı yüzlü kadın
onun yüzlerce yüzü aynı vagondaydık.
Şimdi geldi sırası, indi,
camda şirin hayaletler belirdi.
çocuk umutları bitiren
o kentin göbeği o yerden
kesilen bağ o tren.
Şimdi sırası mıydı,
tüm gidişler uçarı!
"Trenler her ne kadar
bağışlasa da uzaklıkları,
trenler,
birbirine ulaştırmaz
yalnızlıkları."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder